Inwolucyjne podwinięcie powieki dolnej występuje u osób w 6−8 dekadzie życia. Jest spowodowane osłabieniem połączenia mięśnia okrężnego oka z przegrodą oczodołową, wiotkością powięzi torebkowo-powiekowej. Patologiczna rotacja wolnego brzegu powieki w kierunku gałki ocznej jest ułatwiona w przypadku wiotkości więzadeł powiekowych. W trakcie zamykania szpary powiekowej dochodzi do przemieszczenia ku górze włókien mięśnia okrężnego oka części przedprzegrodowej i wpuklenie ich pomiędzy skórę oraz część przedtarczkową tego mięśnia. Powoduje to zwiększenie napięcia w płaszczyźnie strzałkowej w górnej części powieki, czego następstwem jest przemieszczenie brzegu rzęsowego i kontakt rzęs z gałką oczną. Pacjenci zgłaszają dolegliwości bólowe, łzawienie, a w badaniu klinicznym często stwierdza się proces zapalny spojówek.
Podwinięcie powieki może być spowodowane zmianami patologicznymi obejmującymi jedną lub wszystkie struktury powieki. Dlatego ważne jest prawidłowe rozpoznanie i zakwalifikowanie pacjentów do odpowiedniego postępowania chirurgicznego. Wiotkość więzadeł powiekowych nie jest najważniejszą przyczyną podwinięcia powieki, ale w przypadku pominięcia tego czynnika może w okresie pooperacyjnym dojść do odwinięcia lub odstawania powieki od gałki ocznej na skutek obkurczania blizn w okolicy mięśnia okrężnego oka i retraktora, a także obkurczania skóry. W leczeniu operacyjnym ważne jest uzyskanie długotrwałego efektu prawidłowo ustawionej powieki. Tym bardziej że zmiany inwolucyjne w tkankach nadal postępują. W doborze metody, oprócz stanu miejscowego, należy także wziąć pod uwagę stan ogólny pacjenta. Bardziej skomplikowane zabiegi chirurgiczne obarczone są większym procentem powikłań.
Poniższa praca to prezentacja metod chirurgicznego leczenia podwiniętej powieki dolnej w zależności od patologicznych zmian w strukturze powieki.
